Γυναίκα, μήλο σάρκινο
και άρωμα από φύκια,
γυναίκα από πηλό και φως
κι ολόγιομο φεγγάρι,
τάχα ποια λάμψη σκοτεινή
βγαίνει απ’ τις κολόνες σου
και ποια πανάρχαιη νυχτιά
σε σένα αγγίζει ο άντρας;
Ένα τραγούδι από νερό
κι αστέρια είν’ η αγάπη.
Είναι μια μάχη απ’ αστραπές
κι από πνιχτόν αγέρα.
Και καταιγίδες άξαφνες
είν’ η αγάπη, αγάπη μου,
και νικημένα δυο κορμιά
από δυο στάλες μέλι.
Με τα φιλιά μου σεργιανώ,
γυναίκα, το άπειρό σου,
τις όχθες και τους ποταμούς
και τα μικρά χωριά σου,
ώσπου η φλόγα του έρωτα
από σοκάκια να τηνα
χιλιόγλυκα να ξεχυθεί
και στεναγμός να γίνει.
Ένα τραγούδι από νερό...
Λευτέρης Παπαδόπουλος
