Ἁλιεὺς αὐλητικῆς ἔμπειρος, ἀναλαβὼν αὐλοὺς καὶτὰ δίκτυα, παρεγένετο εἰς τὴν θάλασσαν καὶ στὰς ἐπί τινος προβλῆτος πέτρας, τὸ μὲν πρῶτον ᾖδε, νομίζων αὐτομάτους πρὸς τὴν ἡδυφωνίαν τοὺς ἰχθύας ἐξαλεῖσθαι πρὸς αὐτὸν. Ὡς δὲ, αὐτοῦ ἐπὶ πολὺ διατεινομένου, οὐδὲν πέρας ἠνύετο, ἀποθέμενος τοὺς αὐλοὺς ἀνείλετο τὸ ἀμφίβληστρον καὶ βαλὼν κατὰ τοῦ ὕδατος πολλοὺς ἰχθύας ἤγρευσεν. Ἐκβαλὼν δὲ αὐτοὺς ἀπὸ τοῦ δικτύου ἐπὶ τὴν ἠιόνα, ὡς ἐθεάσατο σπαίροντας, ἔφη· "Ὦ κάκιστα ζῷα, ὑμεῖς, ὅτε μὲν ηὔλουν, οὐκ ὠρχεῖσθε, νῦν δὲ, ὅτε πέπαυμαι, τοῦτο πράττετε."
Πρὸς τοὺς παρὰ καιρόν τι πράττοντας ὁ λόγος εὔκαιρος.
Μας λέει ο μύθος:
Ένας ψαράς ήξερε να παίζει καλά τον αυλό.
Πήρε λοιπόν κ τον αυλό μαζί με τα δίχτυα του κ πήγε σε έναν βράχο της θάλασσας να ψαρέψει. Εκεί έκατσε κ έπαιζε τον αυλό, πιστεύοντας ότι θα μαγέψει τα ψάρια με την ωραία μουσική του κ θα βγουν μόνα τους στη στεριά.
Αλλά, όση ώρα κι αν έπαιζε τον αυλό, κανένα ψάρι δεν έβγαινε. Έριξε τότε το δίχτυ, έπιασε κ έβγαλε πολλά ψάρια, και σαν τα είδε να σπαρταρούν είπε: "άτιμα πλάσματα! όταν σας έπαιζα τόσο ωραία μουσική, δεν χορεύατε, και χορεύετε τώρα!".
Κάποτε στη ζωή δέν αρκεί η ομορφιά, τα ωραία λόγια, τα ειρηνικά μέσα, χρειάζεται κ δυναμική δράση.
