Κιθαρῳδὸς ἀφυὴς ἐν κεκονιαμένῳ οἴκῳ συνεχῶς ᾄδων, ἀντηχούσης αὐτῷ τῆς φωνῆς, ἐνόμισεν αὑτὸν εὔφωνον σφόδρα εἶναι. Καὶ δὴ ἐπαρθεὶς ἐπὶ τούτῳ ἔγνω δεῖν καὶ εἰς θέατρον εἰσελθεῖν. Ἀφικόμενος δὲ ἐπὶ σκήνην καὶ πάνυ κακῶς ᾄδων λίθοις βαλλόμενος ἐξηλάθη. Οὕτως καὶ τῶν ῥητόρων ἔνιοι ἐν σχολαῖς εἶναί τινες δοκοῦντες, ὅταν ἐπὶ τὰς πολιτείας ἀφίκωνται, οὐδενὸς ἄξιοι εὑρίσκονται.
Μετάφραση μύθου
Ένας κιθαρωδός (που έπαιζε τη μονοφωνική αρχαία ελληνική κιθάρα συνάμα τραγουδώντας) έπαιζε και τραγουδούσε μέσα στο σπίτι του που είχε τοίχους λείους, ασβεστωμένους, χωρίς κουρτίνες ούτε πολλά αντικείμενα, κι έτσι το δωμάτιο αντηχούσε, κι αυτός ακούγοντας την αντήχηση νόμιζε ότι έχει "φωνή καμπάνα".
Έτσι πήρε το θάρρος να πάει να τραγουδήσει στο θέατρο, σε μουσικό διαγωνισμό. Εκεί όμως αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ κακόφωνος, αφού οι θεατές πετώντας του πέτρες τον υποχρέωσαν να εγκαταλείψει τη σκηνή.
Οι αρχαίοι Έλληνες παρομοίαζαν έναν τέτοιο κιθαρωδό με κάποιους ρήτορες που στις ρητορικές σχολές δείχνουν να τα πάνε καλά, αλλά αν βγουν κι ασχοληθούν με τα δημόσια πράγματα, αποδεικνύονται εντελώς ανάξιοι για αυτά. Άλλο η πρόβα κι άλλο η παράσταση. Η παράσταση, λένε χωρίς υπερβολή, είναι στο επίπεδο της χειρότερης από όλες τις πρόβες που έγιναν.
