ΤΙ ΘΑΜΟΥΝ
Αν με ξεχνούσε ο θάνατος, άνθρωπε, δέκα αιώνες,
να διάβαζα όσα θάγραφαν ακόμα οι πιο μεγάλοι
κι αν του εγκεφάλου μου οι πτυχές γινόντανε κρυψώνες
ανείπωτης μιας μάθησης, ποιος τάχα θαμουν πάλι;
Θάμουν ο μέγας Δάσκαλος, ίσως, του τότε κόσμου!
Της πανσοφίας το σύμβολο στη γη, σε ανθρώπου σώμα!
Ο μέγας νους, ο δημιουργός, μα μπρος στο Νου του Εκτός μου,
ο ανίδεος... κι αν υπήρχα μυριάδες χρόνια ακόμα!
Θάξερα απ' τη Θεότητα κι απ' το Μυστήριο τόσα,
όσα και τώρα απ' τον ρυθμό και την ουσία του απείρου!
Θάμουν και τότε ένα μηδέν, σαν τώρα! Κόψου ω γλώσσα!
Σκύψτε σοφοί! Και συ ποιητή, γονάτισε κι οδύρου!
Απόστολος Μαμμέλης, συλλογή "Πνοή και Τέχνη"
