Θα ’θελα απόψε με φιλιά
τα μεταξένια σου μαλλιά
να τα γεμίσω
και το κορμάκι σου τ’αγνό
μ’ ένα μου χάδι απαλό
να τ’αγκαλιάσω.
Να ’ξερες πόσο σ’ αγαπώ
πως να στο πω, πως να στο πω
δε θα τολμήσω να σου μιλήσω
μόνο τα μάτια μου, θα στο λεν :
Σ’ αγαπώ κι όμως εσύ δεν ξέρεις τίποτα
τους καημούς και τα φαρμάκια μου τ’ανείπωτα,
πόσες φορές ως την αυγή με τ’ άστρα μίλησα
πόσες φορές στον ύπνο μου γλυκά, τρελά σε φίλησα.
Κι ίσως γι’αυτό σκορπούν τα χείλη σου ηδύποτα
Σ’ αγαπώ κι’όμως εσύ δεν ξέρεις τίποτα.
Παραδοσιακό Επτανησιακό
